سیفو یک استاد پیر و سخت‌گیر کونگ فو است که هر اشتباه شما را با دردناک‌ترین تنبیه ممکن، مجازات می‌کند. یک استاد پیر و سمج که اگر از او دلخور نشوید، اگر از او متنفر نشوید و اگر از دست او فرار نکنید، تحمل مجازات سخت او از شما یک رزمی‌کار بالغ، آب‌دیده و خردمند می‌سازد. این جملات همانقدر که بیان‌گر اهمیت یک «شیفو» در فرهنگ هنرهای رزمی شرق است، بلکه یک توصیف از بازی Sifu نیز به‌حساب می‌آید.
بازی Sifu درجریان یکی از رویدادهای State of Play شرکت سونی توانست نگاه تعداد زیادی از علاقه‌مندان دنیای گیم را متوجه خود کند. تیم فرانسوی اسلوکلپ (Sloclap) که در نسل هشت از صنعت بازی توانست بازی Abolver را با محوریت اکشن و هنرهای رزمی خلق کند، با بازی Sifu تصمیم گرفت تا یک قدم جلوتر بیاید و حال‌وهوای فیلم‌های رزمی کلاسیک را با گیم‌دیزاین سبک بیت-ام-آپ ترکیب کند. حالا که بازی Sifu عرضه شده این سؤال به‌وجود می‌آید که آیا تیم اسلوکلپ در عملی کردن هدف خود موفق بوده است؟
داستان بازی در شبی بارانی و در یک مدرسه‌ی آموزش هنرهای رزمی آغاز می‌شود. ینگ (Yang) که سالیان پیش از مدرسه اخراج شده بود حالا به یک استاد بزرگ تبدیل شده و بازگشته است. ینگ و چهار دستیارش تمامی اعضای حاضر در مدرسه را به‌قتل می‌رسانند. ینگ به‌دنبال دستیابی به‌یک دانش ویژه و بعد از چندین سال، دوباره به‌مدرسه بازگشته است و در مقابل خود سیفو را می‌بیند. نبرد سیفو و شاگرد یاغی او به‌کشته شدن استاد می‌انجامد. تمامی این ماجراها در مقابل دیدگان شاگرد خردسال سیفو که قهرمان ماجرا است اتفاق می‌افتد. این شخصیت بی‌نام و نشان که می‌توانیم جنسیت او را انتخاب کنیم نیز توسط دستیاران ینگ کشته می‌شود اما به‌لطف یک نیروی جادویی دوباره به‌زندگی برمی‌گردد. قهرمان قصه حالا قسم می‌خورد تا برای خون‌خواهی پدر خود، یک سفر خونین و دیوانه‌وار از جنس انتقام را شروع کند.
قصه‌ی بازی سیفو مثل اکثر ساخته‌های ژانر Beat em up پیچیدگی چندانی ندارد و بسیار ساده روایت می‌شود. شروع تحسین‌برانگیز بازی و پرداخت مناسب قصه که اکثرا ازطریق گیم‌پلی صورت می‌گیرد، درکنار پایان‌بندی تامل‌برانگیز و لایق تحسین‌اش کاری می‌کند تا در این بازی، یک شاکله‌ی درست و مناسب از داستان‌سرایی را شاهد باشیم که با یک نگرش متفاوت و به‌دور از مواردی مثل شعارزدگی، به‌سراغ مقوله‌ی انتقام رفته است.
تنوع قابل قبول دشمنان و هوش مصنوعی بالایشان به‌سیستم کامبت سیف. عمق داده است؛ کافی است تا در جریان نبردهای شلوغ بازی، وسط حریفان خود بروید و بخواهید بتمن بازی دربیاورید؛ آنجاست که می‌بینید توسط سه یا چهار دشمن محاصره شده‌اید، جایی که این سه دشمن به‌شکل هم‌زمان با مشت و لگد به‌سمت شما می‌آیند و آن دشمن لعنتی که خارج کادر قرار گرفته با پرتاب یک شیشه نوشابه به‌سمت شما، کنسرت سیاه و کبود شدن‌تان را تکمیل کرده و به‌شما ثابت می‌کند که با یک مشت دشمن زرنگ و بی‌رحم طرف هستید. البته که بازی با در دسترس قرار دادن مواردی مثل سلاح‌های سرد و قابلیت ارتقاء دادن مهارت‌های شخصیت اصلی، ابزارهایی را در مسیر لت و پار کردن دشمنان در دسترس شما قرار می‌دهد.
همان‌طور که تامس اندرسون با وصل کردن یک سیم به‌مغزش و در جهان ماتریکس به‌یک کونگ فو-کار بی‌رغیب تبدیل شد و به‌مورفیوس گفت که کونگ فو بلد است، شخصی که بازی Sifu را به‌پایان برساند، می‌تواند کنترلر را روی زمین بگذارد و ادعا کند که کونگ فو بلد است (حداقل در دنیای بازی‌ها)! سیفو یک بازی مستقل و ۴۰ دلاری بسیار ارزشمند است. ساخته‌ای که از سخت‌ترین بازی‌های سالیان اخیر به‌شمار می‌رود و با گیم‌پلی لذیذ و به‌شدت مجازاتگر خود، همانقدر که تعداد زیادی از بازیکنان را شاکی و از خود متنفر می‌کند، همانقدر هم برای اشخاصی که بر تمامی چالش‌های آن غلبه می‌کنند، به‌یک اثر لذت‌بخش و به‌یاد ماندنی تبدیل می‌شود. اگر شما هم از عاشقان فیلم‌های رزمی هستید که همیشه آرزوی ساخت یک بازی با حال‌وهوای فیلم‌های بروس لی و جکی چان را در ذهن خود می‌پروراندید، بدانید که سیفو همان بازی رویاهایتان است. این را هم باید در نظر داشته باشید که اگر از بازی‌های پرچالش و مجازاتگر خوشتان نمی‌آید، بازی سیفو در عوض کردن نظرتان احتمالا ناتوان خواهد بود.
yasharteki 
