اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) یک وضعیت سلامت روان است که می تواند باعث سطوح غیرعادی بیش فعالی و رفتارهای تکانشی شود. افراد مبتلا به ADHD همچنین ممکن است در تمرکز حواس خود بر روی یک کار واحد یا بی حرکت نشستن برای مدت طولانی مشکل داشته باشند.
بسیاری از افراد بی توجهی و تغییرات در سطح انرژی را تجربه می کنند. برای یک فرد مبتلا به ADHD، این در مقایسه با افرادی که این بیماری را ندارند بیشتر و به میزان بیشتری اتفاق می‌افتد. می تواند تأثیر قابل توجهی بر تحصیل، کار، روابط و زندگی خانگی آنها داشته باشد.
هم بزرگسالان و هم کودکان می توانند ADHD داشته باشند. این موردی است که انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) آن را تشخیص می دهد.
طیف وسیعی از رفتارها با ADHD مرتبط است. برخی از موارد رایج تر عبارتند از:
علائم و نشانه ها می توانند مختص جنبه های مختلف ADHD مانند بیش فعالی، تکانشگری یا مشکل در تمرکز باشند.
فردی که بیش فعالی و تکانشگری را تجربه می کند ممکن است:
کسی که در تمرکز مشکل دارد ممکن است:
اگر شما یا فرزندتان ADHD دارید، ممکن است برخی یا همه این علائم را داشته باشید. علائمی که دارید به نوع ADHD شما بستگی دارد.
برای سازگاری بیشتر تشخیص APA این بیماری را به سه دسته یا نوع دسته بندی کرده است. این تیپ ها عمدتاً بی توجهی، بیش فعالی-تکانشی و ترکیبی از هر دو هستند.
بی توجهی ADHD
همانطور که از نام آن پیداست، افراد مبتلا به این نوع ADHD در تمرکز، انجام کارها و پیروی از دستورالعمل ها با مشکل شدید مواجه هستند.
کارشناسان همچنین فکر می‌کنند که بسیاری از کودکان مبتلا به نوع بی‌توجهی ADHD ممکن است تشخیص مناسبی دریافت نکنند، زیرا تمایلی به ایجاد اختلال در کلاس ندارند. منبع معتبر تحقیقاتی نشان می دهد که این در بین دختران مبتلا به ADHD شایع تر است.
بیش فعال- تکانشی ADHD
افراد مبتلا به این نوع ADHD در درجه اول رفتار بیش فعال و تکانشی از خود نشان می دهند. این می تواند شامل موارد زیر باشد:
اگرچه بی توجهی در مورد این نوع ADHD کمتر مورد توجه قرار می گیرد، اما افراد مبتلا به ADHD عمدتاً بیش فعال- تکانشی ممکن است هنوز تمرکز بر روی وظایف را دشوار بدانند.
نوع ترکیبی بیش فعال- تکانشی و بی توجهی
این شایع ترین نوع ADHD است. افراد مبتلا به این نوع ترکیبی از ADHD علائم بی توجهی و بیش فعالی را نشان می دهند. اینها شامل ناتوانی در توجه، تمایل به تکانشگری و سطوح بالاتر از حد متوسط فعالیت و انرژی است.
نوع ADHD شما یا فرزندتان روش درمان را تعیین می کند. نوع ADHD شما می تواند در طول زمان تغییر کند، بنابراین درمان شما نیز ممکن است تغییر کند.
علیرغم اینکه ADHD چقدر رایج است، پزشکان و محققان هنوز مطمئن نیستند که چه چیزی باعث این بیماری می شود. اعتقاد بر این است که منشاء عصبی دارد. ژنتیک نیز ممکن است نقش داشته باشد.
منبع معتبر تحقیقات نشان می دهد که کاهش دوپامین یک عامل در ADHD است. دوپامین یک ماده شیمیایی در مغز است که به انتقال سیگنال ها از یک عصب به عصب دیگر کمک می کند. در تحریک واکنش‌ها و حرکات عاطفی نقش دارد.
تحقیقات دیگر حاکی از تفاوت ساختاری در مغز است. یافته ها نشان می دهد که افراد مبتلا به ADHD حجم ماده خاکستری کمتری دارند. ماده خاکستری شامل نواحی مغز است که به موارد زیر کمک می کند:
محققان هنوز در حال بررسی علل بالقوه ADHD مانند سیگار کشیدن در دوران بارداری هستند.
هیچ آزمایش واحدی وجود ندارد که بتواند تشخیص دهد شما یا فرزندتان ADHD دارید یا خیر.
مطالعه‌ای در سال 2017 بر مزایای یک آزمایش جدید برای تشخیص ADHD بزرگسالان تاکید کرد، اما بسیاری از پزشکان معتقدند تشخیص ADHD را نمی‌توان بر اساس یک آزمایش انجام داد.
برای تشخیص، پزشک علائمی را که شما یا فرزندتان در 6 ماه گذشته داشته اید ارزیابی می کند.
پزشک شما احتمالاً اطلاعاتی را از معلمان یا اعضای خانواده جمع آوری می کند و ممکن است از چک لیست ها و مقیاس های رتبه بندی برای بررسی علائم استفاده کند. آنها همچنین یک معاینه فیزیکی برای بررسی سایر مشکلات سلامتی انجام می دهند.
اگر مشکوک هستید که شما یا فرزندتان ADHD دارید، با پزشک در مورد ارزیابی صحبت کنید. برای فرزندتان نیز می توانید با مشاور مدرسه اش صحبت کنید. مدارس به طور منظم کودکان را از نظر شرایطی که ممکن است بر عملکرد آموزشی آنها تأثیر بگذارد ارزیابی می کنند.
برای ارزیابی، یادداشت ها و مشاهداتی در مورد رفتار خود یا فرزندتان به پزشک یا مشاور ارائه دهید.
اگر آنها مشکوک به ADHD باشند، ممکن است شما یا فرزندتان را به یک متخصص ADHD ارجاع دهند. بسته به تشخیص، آنها همچنین ممکن است یک قرار ملاقات با روانپزشک یا متخصص مغز و اعصاب را پیشنهاد کنند.روش های درمانی ADHD برای کاهش علائم مورد نظر بسیار مفید خواهد بود.
