چاپ سه بعدی بخشی از خانواده تولید مواد افزودنی است و از روش های مشابه چاپگرهای جوهر افشان سنتی استفاده می کند - البته به صورت سه بعدی. تولید افزودنی فرآیند ایجاد چیزی را در لایه ها، اضافه کردن مواد به طور مداوم تا تکمیل طرح نهایی توصیف می کند. این اصطلاح اغلب به قالب گیری و چاپ سه بعدی اشاره دارد.
ترکیبی از نرم افزارهای پیشرفته، مواد پودر مانند و ابزارهای دقیق برای ایجاد یک شی سه بعدی از ابتدا لازم است. در ادامه تعدادی از مراحل اصلی چاپگرهای سه بعدی برای زنده کردن ایده ها آورده شده است.
پرینترهای سه بعدی با تولید مواد افزودنی مرتبط هستند. چاپگرهای سه بعدی از طراحی به کمک کامپیوتر برای درک یک طرح استفاده می کنند. هنگامی که یک طرح آماده شد، ماده ای که می تواند از طریق یک نازل داغ یا ابزار دقیق پخش شود، لایه به لایه چاپ می شود تا یک شی سه بعدی از ابتدا ایجاد شود.
اولین مرحله هر فرآیند پرینت سه بعدی، مدل سازی سه بعدی است. برای به حداکثر رساندن دقت - و چون چاپگرهای سه بعدی نمی توانند به طور جادویی آنچه را که می خواهید چاپ کنید حدس بزنند - همه اشیا باید در یک نرم افزار مدل سازی سه بعدی طراحی شوند. برخی از طرح ها برای روش های تولید سنتی بیش از حد پیچیده و دقیق هستند. اینجاست که نرم افزار CAD وارد می شود.
مدلسازی به چاپگرها اجازه می‌دهد تا محصول خود را تا ریزترین جزئیات سفارشی کنند. توانایی نرم‌افزار مدلسازی سه‌بعدی در اجازه دادن به طراحی‌های دقیق دلیلی است که چاپ سه بعدی به عنوان یک تغییر واقعی بازی در بسیاری از صنایع مورد استقبال قرار می‌گیرد. این نرم‌افزار مدلسازی به‌ویژه برای صنعتی مهم است، مانند دندان‌پزشکی، که در آن آزمایشگاه‌ها از نرم‌افزار سه‌بعدی برای طراحی ردیف‌کننده‌های دندان استفاده می‌کنند که دقیقاً متناسب با فرد باشد. همچنین برای صنعت فضایی حیاتی است، جایی که آنها از نرم افزار برای طراحی برخی از پیچیده ترین بخش های یک موشک استفاده می کنند.
هنگامی که یک مدل ایجاد شد، زمان "برش" آن است. از آنجایی که چاپگرهای سه بعدی نمی توانند مفهوم سه بعدی را مانند انسان ها تصور کنند، مهندسان باید مدل را به لایه هایی تقسیم کنند تا چاپگر محصول نهایی را ایجاد کند.
نرم افزار Slicing از هر لایه یک مدل اسکن می کند و به چاپگر می گوید که چگونه حرکت کند تا آن لایه را دوباره ایجاد کند. برش دهنده ها همچنین به چاپگرهای سه بعدی می گویند که کجا یک مدل را پر کنند. این پر کردن به یک شی پرینت سه بعدی مشبک ها و ستون های داخلی می دهد که به شکل دهی و تقویت جسم کمک می کند. هنگامی که مدل برش داده شد، برای فرآیند چاپ واقعی به چاپگر سه بعدی فرستاده می شود.
وقتی مدلسازی و برش یک شی سه‌بعدی به پایان رسید، زمان آن فرا رسیده است که چاپگر سه‌بعدی کار را در دست بگیرد. چاپگر به طور کلی مانند چاپگر جوهر افشان سنتی در فرآیند چاپ مستقیم سه بعدی عمل می کند، جایی که یک نازل در حالی که موم یا پلیمری شبیه پلاستیک را لایه به لایه پخش می کند، به جلو و عقب حرکت می کند و منتظر می ماند تا آن لایه خشک شود، سپس آن را اضافه می کند. مرحله ی بعد. اساساً صدها یا هزاران چاپ دو بعدی را روی هم اضافه می کند تا یک شی سه بعدی بسازد.
انواع مختلفی از مواد وجود دارد که یک چاپگر برای بازسازی یک شی به بهترین شکل ممکن از آنها استفاده می کند. در اینجا چند نمونه آورده شده است:
اکریلونیتریل بوتادین استایرن (ABS)
مواد پلاستیکی که به راحتی شکل می گیرد و سخت شکسته می شود. همان موادی که لگوها از آن ساخته شده اند.
رشته های فیبر کربن
فیبر کربن برای ایجاد اشیایی استفاده می شود که باید قوی و همچنین بسیار سبک وزن باشند.
رشته های رسانا
این مواد قابل چاپ هنوز در مرحله آزمایشی هستند و می توان از آنها برای چاپ مدارهای الکتریکی بدون نیاز به سیم استفاده کرد. این یک ماده مفید برای فناوری است.
رشته های انعطاف پذیر
رشته های انعطاف پذیر چاپ هایی را ایجاد می کنند که قابل خم شدن و در عین حال سخت هستند. از این مواد می توان برای چاپ هر چیزی از ساعت مچی تا جلد گوشی استفاده کرد.
رشته فلزی
رشته های فلزی از فلزات ریز آسیاب شده و چسب پلیمری ساخته شده اند. آنها می توانند در فولاد، برنج، برنز و مس باشند تا ظاهر و احساس واقعی یک جسم فلزی را به دست آورند.
رشته چوب
این رشته ها حاوی پودر چوب ریز آسیاب شده با چسب پلیمری هستند. بدیهی است که از این ها برای چاپ اشیایی با ظاهر چوبی استفاده می شود و بسته به دمای چاپگر می تواند مانند چوب روشن تر یا تیره تر به نظر برسد.
فرآیند پرینت سه بعدی از چند ساعت برای چاپ های بسیار ساده، مانند جعبه یا توپ، تا روزها یا هفته ها برای پروژه های با جزئیات بسیار بزرگتر، مانند یک خانه با اندازه کامل، طول می کشد.
Nazila77 
