بیماری پارکینسون یک اختلال مغزی است که باعث حرکات ناخواسته یا غیرقابل کنترل مانند لرزش، سفتی و مشکل در تعادل و هماهنگی می شود.
علائم معمولاً به تدریج شروع می شوند و با گذشت زمان بدتر می شوند. با پیشرفت بیماری، افراد ممکن است در راه رفتن و صحبت کردن مشکل داشته باشند. همچنین ممکن است تغییرات ذهنی و رفتاری، مشکلات خواب، افسردگی، مشکلات حافظه و خستگی داشته باشند.
برجسته‌ترین علائم و نشانه‌های بیماری پارکینسون زمانی رخ می‌دهد که سلول‌های عصبی در گانگلیون‌های پایه، ناحیه‌ای از مغز که حرکت را کنترل می‌کند، دچار اختلال شده و/یا می‌میرند. به طور معمول، این سلول های عصبی یا نورون ها یک ماده شیمیایی مهم مغز به نام دوپامین تولید می کنند. هنگامی که نورون ها می میرند یا دچار اختلال می شوند، دوپامین کمتری تولید می کنند که باعث مشکلات حرکتی مرتبط با بیماری می شود. دانشمندان هنوز نمی دانند چه چیزی باعث مرگ نورون ها می شود.
افراد مبتلا به بیماری پارکینسون همچنین پایانه های عصبی تولید نوراپی نفرین، پیام رسان شیمیایی اصلی سیستم عصبی سمپاتیک را از دست می دهند که بسیاری از عملکردهای بدن مانند ضربان قلب و فشار خون را کنترل می کند. از دست دادن نوراپی نفرین ممکن است به توضیح برخی از ویژگی های غیرحرکتی پارکینسون کمک کند، مانند خستگی، فشار خون نامنظم، کاهش حرکت غذا در دستگاه گوارش، و افت ناگهانی فشار خون زمانی که فرد از حالت نشسته یا دراز کشیده بایستد.
بسیاری از سلول های مغزی افراد مبتلا به بیماری پارکینسون حاوی اجسام لوئی، توده های غیرمعمول پروتئین آلفا سینوکلئین هستند. دانشمندان در تلاشند تا عملکردهای طبیعی و غیرطبیعی آلفا سینوکلئین و ارتباط آن با انواع ژنتیکی که بر زوال عقل پارکینسون و بدن لوی تأثیر می‌گذارند را بهتر درک کنند.
به نظر می رسد برخی از موارد بیماری پارکینسون ارثی هستند و برخی از موارد را می توان در انواع ژنتیکی خاص ردیابی کرد. در حالی که تصور می شود ژنتیک در پارکینسون نقش دارد، در بیشتر موارد به نظر نمی رسد این بیماری در خانواده ها وجود داشته باشد. اکنون بسیاری از محققان بر این باورند که پارکینسون ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی مانند قرار گرفتن در معرض سموم است.
پارکینسون چهار علامت اصلی دارد:
علائم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
در حال حاضر هیچ آزمایش خون یا آزمایشگاهی برای تشخیص موارد غیر ژنتیکی پارکینسون وجود ندارد. پزشکان معمولاً با گرفتن سابقه پزشکی فرد و انجام معاینه عصبی بیماری را تشخیص می دهند. اگر علائم پس از شروع مصرف دارو بهبود یابد، نشانه دیگری است که فرد مبتلا به پارکینسون است.
تعدادی از اختلالات می توانند علائمی مشابه علائم بیماری پارکینسون ایجاد کنند. گاهی اوقات گفته می شود که افراد مبتلا به علائم پارکینسون که ناشی از علل دیگر هستند، مانند آتروفی سیستم متعدد و زوال عقل، به پارکینسونیسم مبتلا هستند. در حالی که این اختلالات در ابتدا ممکن است به اشتباه به عنوان پارکینسون تشخیص داده شوند، آزمایش های پزشکی خاص و همچنین پاسخ به درمان دارویی ممکن است به ارزیابی بهتر علت کمک کند. بسیاری از بیماری های دیگر ویژگی های مشابهی دارند اما نیاز به درمان های متفاوتی دارند، بنابراین تشخیص دقیق در اسرع وقت مهم است.
اگرچه هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، داروها، درمان های جراحی و سایر درمان ها اغلب می توانند برخی از علائم را تسکین دهند.
داروهای بیماری پارکینسون
داروها می توانند به درمان علائم پارکینسون کمک کنند:
درمان اصلی پارکینسون لوودوپا است. سلول های عصبی از لوودوپا برای ساختن دوپامین استفاده می کنند تا منابع رو به کاهش مغز را دوباره پر کنند. معمولاً افراد لوودوپا را همراه با داروی دیگری به نام کاربیدوپا مصرف می کنند. کاربیدوپا از برخی از عوارض جانبی درمان با لوودوپا - مانند حالت تهوع، استفراغ، فشار خون پایین و بی قراری - جلوگیری یا کاهش می دهد و مقدار لوودوپا مورد نیاز برای بهبود علائم را کاهش می دهد.
افرادی که مبتلا به بیماری پارکینسون هستند هرگز نباید بدون اطلاع پزشک مصرف لوودوپا را قطع کنند. قطع ناگهانی دارو ممکن است عوارض جانبی جدی داشته باشد، مانند ناتوانی در حرکت یا مشکل در تنفس.
پزشک ممکن است داروهای دیگری را برای درمان علائم پارکینسون تجویز کند، از جمله:
برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون که به خوبی به داروها پاسخ نمی دهند، پزشک ممکن است تحریک عمیق مغز را توصیه کند. در طی یک عمل جراحی، پزشک الکترودهایی را در بخشی از مغز کاشته و آنها را به یک دستگاه الکتریکی کوچک کاشته شده در قفسه سینه متصل می کند. این دستگاه و الکترودها بدون درد نواحی خاصی را در مغز تحریک می کنند که حرکت را به گونه ای کنترل می کنند که ممکن است به توقف بسیاری از علائم مرتبط با حرکت پارکینسون مانند لرزش، کندی حرکت و سفتی کمک کند.
سایر روش های درمانی
درمان های دیگری که ممکن است به مدیریت علائم پارکینسون کمک کند عبارتند از:
در حالی که پیشرفت پارکینسون معمولاً آهسته است، در نهایت ممکن است روال روزانه فرد تحت تأثیر قرار گیرد. فعالیت هایی مانند کار کردن، مراقبت از خانه و شرکت در فعالیت های اجتماعی با دوستان ممکن است چالش برانگیز شوند. تجربه این تغییرات می‌تواند دشوار باشد، اما گروه‌های حمایتی می‌توانند به افراد در مقابله کمک کنند. این گروه‌ها می‌توانند اطلاعات، مشاوره و ارتباط با منابع را برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، خانواده‌ها و مراقبانشان فراهم کنند.
