سبک رهبری به رفتارهای مشخص یک رهبر در هنگام هدایت، ایجاد انگیزه، هدایت و مدیریت گروهی از افراد اشاره دارد. رهبران بزرگ می توانند الهام بخش جنبش های سیاسی و تغییرات اجتماعی باشند. آنها همچنین می توانند دیگران را برای اجرا، ایجاد و نوآوری ترغیب کنند.
همانطور که شروع به در نظر گرفتن برخی از افرادی می کنید که به عنوان رهبران بزرگ فکر می کنید، بلافاصله می توانید متوجه شوید که اغلب تفاوت های زیادی در نحوه رهبری هر فرد وجود دارد. خوشبختانه، محققان نظریه‌ها و چارچوب‌های مختلفی را توسعه داده‌اند که به ما امکان می‌دهد این سبک‌های مختلف رهبری را بهتر شناسایی و درک کنیم.
سبک‌های رهبری طبقه‌بندی‌هایی از نحوه رفتار یک فرد در حین رهبری یک گروه هستند. سبک های رهبری لوین عبارتند از: اقتدارگرا (خودکامه)، مشارکتی (دموکراتیک) و تفویض اختیار (laissez-faire).(درمورد تفویض اختیار در مدیریت بیشتر بخوانید)
در سال 1939، گروهی از محققان به سرپرستی روان‌شناس کرت لوین، شروع به شناسایی سبک‌های مختلف رهبری کردند. در حالی که تحقیقات بیشتر انواع متفاوت‌تری از رهبری را شناسایی کرده است، این مطالعه اولیه بسیار تأثیرگذار بود و سه سبک اصلی رهبری را ایجاد کرد. سکوی پرشی برای تئوری های رهبری تعریف شده تر.
در مطالعه لوین، دانش‌آموزان مدرسه‌ای به یکی از سه گروه با رهبر مستبد، دموکراتیک یا آزادانه منصوب شدند. سپس کودکان در یک پروژه هنری و صنایع دستی هدایت شدند در حالی که محققان رفتار کودکان را در پاسخ به سبک های مختلف رهبری مشاهده کردند. محققان دریافتند که رهبری دموکراتیک در الهام بخشیدن به پیروان برای عملکرد خوب مؤثرتر است.
رهبران اقتدارگرا که به عنوان رهبران خودکامه نیز شناخته می شوند، انتظارات روشنی از آنچه باید انجام شود، چه زمانی باید انجام شود و چگونه باید انجام شود، ارائه می دهند. این سبک رهبری به شدت بر فرماندهی رهبر و کنترل پیروان متمرکز است. همچنین بین رهبر و اعضا تقسیم بندی واضحی وجود دارد. رهبران اقتدارگرا به طور مستقل تصمیم می‌گیرند، با نظر کمی یا بدون نظر بقیه اعضای گروه.
محققان دریافتند که تصمیم گیری تحت رهبری استبدادی خلاقیت کمتری دارد. لوین همچنین به این نتیجه رسید که حرکت از سبک استبدادی به سبک دموکراتیک دشوارتر از بالعکس است. سوء استفاده از این روش معمولاً کنترل‌کننده، رئیس‌جمهور و دیکتاتوری تلقی می‌شود.
رهبری اقتدارگرا به بهترین وجه در موقعیت هایی اعمال می شود که زمان کمی برای تصمیم گیری گروهی وجود دارد یا جایی که رهبر آگاه ترین عضو گروه است. زمانی که موقعیت مستلزم تصمیم گیری های سریع و اقدامات قاطع باشد، رویکرد استبدادی می تواند رویکرد خوبی باشد. با این حال، تمایل به ایجاد محیط های ناکارآمد و حتی خصمانه دارد و اغلب پیروان را در مقابل رهبر سلطه گر قرار می دهد.
مطالعه لوین نشان داد که رهبری مشارکتی، که به عنوان رهبری دموکراتیک نیز شناخته می‌شود، معمولاً مؤثرترین سبک رهبری است. رهبران دموکراتیک به اعضای گروه راهنمایی می‌کنند، اما در گروه شرکت می‌کنند و اجازه ورود به سایر اعضای گروه را می‌دهند. در مطالعه لوین، کودکان این گروه نسبت به اعضای گروه اقتدارگرا بهره وری کمتری داشتند، اما مشارکت آنها از کیفیت بالاتری برخوردار بود.
رهبران مشارکتی اعضای گروه را تشویق به مشارکت می کنند، اما در فرآیند تصمیم گیری حرف آخر را حفظ می کنند. اعضای گروه احساس می کنند در این فرآیند مشارکت دارند و انگیزه و خلاقیت بیشتری دارند. رهبران دموکرات تمایل دارند به پیروان احساس کنند که آنها بخش مهمی از تیم هستند، که به تقویت تعهد به اهداف گروه کمک می کند.
لوین دریافت که کودکان تحت رهبری تفویضی، که به عنوان رهبری آزاد شناخته می‌شوند، کمترین بهره‌وری را در بین هر سه گروه دارند. بچه های این گروه نیز از رهبر خواسته های بیشتری داشتند، همکاری چندانی نداشتند و نمی توانستند مستقل کار کنند.
رهبران راهنمایی اندکی به اعضای گروه ارائه می دهند یا اصلاً راهنمایی نمی کنند و تصمیم گیری را به اعضای گروه واگذار می کنند. در حالی که این سبک می‌تواند در موقعیت‌هایی که شامل متخصصان بسیار ماهر است مفید باشد، اغلب منجر به نقش‌های نادرست و کمبود انگیزه می‌شود.
لوین خاطرنشان کرد که رهبری آزاد منجر به گروه هایی می شود که فاقد جهت گیری هستند و اعضایی که یکدیگر را به خاطر اشتباهات سرزنش می کنند، از پذیرش مسئولیت شخصی امتناع می ورزند، پیشرفت کمتری می کنند و کار کمتری تولید می کنند.
علاوه بر سه سبک شناسایی شده توسط لوین و همکارانش، محققان بسیاری از الگوهای مشخصه رهبری را توصیف کرده اند. تعدادی از شناخته شده ترین عبارتند از:
رهبری تحول آفرین
رهبری تحول آفرین اغلب به عنوان تنها مؤثرترین سبک شناخته می شود. این سبک اولین بار در اواخر دهه 1970 توصیف شد و بعداً توسط محقق برنارد ام باس گسترش یافت. رهبران تحول آفرین قادر به ایجاد انگیزه و الهام بخشیدن به پیروان و هدایت تغییرات مثبت در گروه ها هستند.
این رهبران از نظر احساسی باهوش، پرانرژی و پرشور هستند. آنها نه تنها متعهد به کمک به سازمان در دستیابی به اهداف خود هستند، بلکه به اعضای گروه کمک می کنند تا پتانسیل خود را به انجام برسانند.
تحقیقات نشان می‌دهد که این سبک رهبری نسبت به سایر سبک‌های رهبری منجر به عملکرد بالاتر و رضایت بیشتر گروهی می‌شود. یک مطالعه همچنین نشان داد که رهبری تحول‌آفرین به بهبود رفاه در میان اعضای گروه منجر می‌شود.
رهبری تعاملی
سبک رهبری تراکنشی رابطه رهبر و پیرو را به عنوان یک معامله می بیند. فرد با پذیرش سمتی به عنوان عضوی از گروه، پذیرفته است که از رهبر اطاعت کند. در بیشتر موقعیت‌ها، این شامل رابطه کارفرما-کارمند است و تراکنش بر انجام وظایف مورد نیاز توسط پیروان در ازای دریافت غرامت پولی متمرکز است.
یکی از مزیت‌های اصلی این سبک رهبری این است که نقش‌های کاملاً مشخصی را ایجاد می‌کند. افراد می‌دانند که چه کاری باید انجام دهند و در ازای آن چه چیزی دریافت خواهند کرد. این سبک به رهبران این امکان را می دهد که در صورت نیاز، نظارت و هدایت زیادی را ارائه دهند.
اعضای گروه همچنین ممکن است انگیزه داشته باشند که برای دریافت جوایز عملکرد خوبی داشته باشند. یکی از بزرگترین معایب این است که سبک معاملاتی تمایل به خفه کردن خلاقیت و تفکر خارج از چارچوب دارد.
رهبری موقعیتی
تئوری های موقعیتی رهبری بر تأثیر قابل توجه محیط و موقعیت بر رهبری تأکید دارند. سبک های رهبری هرسی و بلانچارد یکی از شناخته شده ترین نظریه های موقعیتی است. این مدل برای اولین بار در سال 1969 منتشر شد، چهار سبک اصلی رهبری را توصیف می کند، از جمله:
Nazila77 
Nazila77 
Nazila77 