آلزایمر یا زوال عقل بیماری است که تقریباً از هر 3 نفر بالای 65 سال، 1 نفر به آن یا نوع دیگری از زوال عقل مبتلا هستند. در حال حاضر بیش از 5.8 میلیون نفر در ایالات متحده به بیماری آلزایمر مبتلا هستند. در این محتوا بیشتر درباره ی این بیماری مطالعه می کنیم.
حافظه و گفتار در اوایل آلزایمر تحت تاثیر قرار می گیرد، از دست دادن حافظه، به ویژه خاطرات کوتاه مدت، قابل توجه می شود. مکالمات اخیر فراموش شده و سوالات تکراری مشابه بیشتر می شود. تغییر در گفتار، مانند به خاطر سپردن کلمات رایج، در افراد مبتلا به آلزایمر بیشتر محسوس می شود. اگرچه این ممکن است گهگاه برای همه افراد اتفاق بیفتد، اما چنین مشکلات حافظه ای در بیماران مبتلا به آلزایمر بیشتر و به تدریج بدتر می شود.
رفتار نوسانات خلقی، قضاوت ضعیف و تغییرات ظاهری (بهداشت نامناسب، پوشیدن لباس های کثیف)، و سردرگمی در مورد کارهایی که قبلاً معمول انجام می شد، برخی از تغییرات رفتاری است که در بیماران مبتلا به آلزایمر، به ویژه با پیشرفت بیماری، مشاهده می شود.
اگر علائم آلزایمر در فردی وجود داشته باشد، آن فرد باید در اولین بروز علائم توسط پزشک خود ارزیابی شود. زیرا مشکلات تیروئید یا عدم تعادل الکترولیت ممکن است علائم مشابهی ایجاد کند.
تشخیص بیماری آلزایمر بر اساس معیارهای بالینی است. در حال حاضر هیچ آزمایش قطعی برای بیماری آلزایمر در دسترس نیست. تست های وضعیت ذهنی می تواند به ارزیابی عملکرد ذهنی و حافظه بیمار کمک کند. سایر آزمایشات خون، اسکن مغز (CT، MRI، PET، یا SPECT)، الکتروانسفالوگرام (EEGs) و موارد دیگر برای تعیین اینکه آیا علل دیگری (متابولیک، سکته، تومور مغزی) وجود دارد که می‌تواند منبع بیماری آلزایمر باشد، استفاده می‌شود.
بیماری آلزایمر منجر به مرگ سلول های عصبی مغز می شود. این از دست دادن سلول در سراسر مغز در نهایت در اسکن مغز به صورت بطن های بزرگ شده و کوچک شدن بافت مغز مشاهده می شود. نتیجه اختلال در ارتباط سلولی است که با کاهش حافظه، گفتار، درک و سایر تغییرات فرد مشهود است.
بیماری آلزایمر پیشرونده است، اما پیشرفت آن از بیمار به بیمار دیگر متفاوت است. میانگین زمان بقا از حدود 3 تا 9 سال متغیر است. برخی از بیماران حدود 20 سال با پیشرفت آهسته علائم زنده می مانند.
پیشرفت آلزایمر منجر به تغییراتی می شود که بر زندگی روزمره تأثیر می گذارد. بیماران دچار مشکلاتی مانند فراموش کردن افراد،مسیرها یا گم شدن می شوند. پیشرفت بیماری می تواند منجر به ناتوانی در شناخت عزیزان، از دست دادن مهارت های زبانی و مشکلات فیزیکی مانند از دست دادن تعادل و یا بی اختیاری شود.
همانطور که در بالا ذکر شد، از دست دادن تدریجی توانایی های ذهنی و جسمی در بیماران آلزایمر رخ می دهد. متقاعد كردن چنين بيماري كه ديگر رانندگي براي آنها ايمن نيست، مي تواند مشكل باشد. بسیاری از بیماران ممکن است کاهش تدریجی حافظه خود را درک نکنند، بنابراین ممکن است در برابر این تلاش مقاومت کنند.
افراد مبتلا به آلزایمر باید تشویق به ورزش شوند، زیرا این باعث بهبود قدرت عضلات، هماهنگی و بهبود خلق و خو و کاهش اضطراب می شود. با این حال، برای جلوگیری از بدتر شدن علائم، فرد نباید تحت استرس باشد. پیاده روی، باغبانی یا بازدید از موزه یا پارک نمونه هایی از فعالیت های ورزشی خفیف تا متوسط هستند که ممکن است به بهبود قدرت و کاهش اضطراب کمک کنند.
با پیشرفت بیماری آلزایمر، علائم ممکن است شدیدتر شوند. ممکن است فرد نتواند صحبت کند، راه برود یا کسی را بشناسد. برخی از بیماران در بستر می مانند و حتی توانایی بلع را از دست می دهند. چنین بیمارانی به مراحل پایانی بیماری آلزایمر رسیده اند و ممکن است از مراقبت های آسایشگاهی بهره مند شوند. مراقبت از آسایشگاه معمولاً مراقبت های پرستاری و تسکین درد و آرامش شبانه روزی را برای بیماران لاعلاج فراهم می کند.
تا به امروز، هیچ راه قطعی برای پیشگیری از بیماری آلزایمر ثابت نشده است. با این حال، محققان در حال بررسی اثرات تناسب اندام ذهنی و جسمی، رژیم غذایی و محیط بر رشد بیماری آلزایمر هستند. مطالعات کنونی نشان می دهد که یک رژیم غذایی سالم برای قلب (رژیم غذایی غنی از ماهی، آجیل، سبزیجات، میوه و غلات) ممکن است به محافظت از مغز در برابر بیماری آلزایمر و سایر مشکلات کمک کند. مطالعات مشابه نشان می دهد که افرادی که به طور منظم ورزش می کنند، خطر ابتلا به بیماری آلزایمر را کاهش می دهند.
