اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD)، یک بیماری عصبی است که می تواند باعث ایجاد تفاوت در اجتماعی شدن، ارتباطات و رفتار شود. تشخیص ممکن است کاملاً متفاوت به نظر برسد، زیرا هیچ دو فرد اوتیستیک مشابه نیستند و ممکن است نیازهای حمایتی و درمانی متفاوتی داشته باشند.
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اصطلاح کلی است که شامل سه وضعیت مجزا است که بقیه موارد در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی فعلی (DSM-5) به عنوان تشخیص رسمی در نظر گرفته نمی شوند:
با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، حدود 1 کودک از 54 کودک در ایالات متحده در سال 2016 مبتلا به ASD بودند. اختلال طیف اوتیسم در همه گروه های نژادی، قومی، و اجتماعی-اقتصادی رخ می دهد.
تصور می شد که این در بین پسران حدود چهار برابر بیشتر از دختران رایج است. اما تحقیقات اخیر نشان داده است که از آنجایی که دختران مبتلا به ASD اغلب در مقایسه با پسران متفاوت هستند، ممکن است کمتر تشخیص داده شوند.
دختران به دلیل آنچه به عنوان "اثر استتار" شناخته می شود، علائم خود را پنهان می کنند. بنابراین، ASD ممکن است در دختران بیشتر از آنچه قبلا تصور می شد شایع باشد.
هیچ درمان شناخته شده ای برای ASD وجود ندارد، و پزشکان دقیقاً علت آن را کشف نکرده اند، اگرچه می دانیم که ژن ها در آن نقش دارند. بسیاری از افراد در جامعه اوتیسم معتقد نیستند که درمان لازم است.
ممکن است عوامل مختلفی وجود داشته باشد که کودک را بیشتر به ASD مبتلا می کند، از جمله عوامل محیطی، بیولوژیکی و ژنتیکی.
پزشکان معمولا ASD را در اوایل کودکی تشخیص می دهند. با این حال، از آنجایی که علائم و شدت آن بسیار متفاوت است، گاهی اوقات تشخیص اختلال طیف اوتیسم دشوار است.
برخی از افراد تا بزرگسالی تشخیص داده نمی شوند.
در حال حاضر هیچ آزمایش رسمی برای تشخیص اوتیسم وجود ندارد. والدین یا پزشک ممکن است نشانه های اولیه ASD را در یک کودک خردسال متوجه شوند، اگرچه تشخیص آن باید تایید شود.
اگر علائم آن را تأیید کند، معمولاً تیمی از متخصصان تشخیص رسمی ASD را انجام می دهند که می تواند شامل یک روانشناس یا روانشناس عصبی، یک متخصص اطفال رشدی، یک متخصص مغز و اعصاب و/یا یک روانپزشک باشد.
از بدو تولد، پزشک کودک شما را از نظر پیشرفت رشد در طول ویزیت های معمول و منظم غربالگری می کند. آکادمی اطفال آمریکا (AAP) علاوه بر نظارت کلی بر رشد، آزمایش‌های غربالگری استاندارد اوتیسم را در 18 و 24 ماهگی توصیه می‌کند.
اگر در مورد رشد فرزندتان نگران هستید، پزشک ممکن است شما را به یک متخصص ارجاع دهد، به خصوص اگر خواهر یا برادر یا یکی دیگر از اعضای خانواده مبتلا به ASD باشد.
متخصص آزمایش هایی مانند تست شنوایی را برای ارزیابی ناشنوایی/سختی شنوایی انجام می دهد تا تعیین کند آیا دلیل فیزیکی برای رفتارهای مشاهده شده وجود دارد یا خیر. آنها همچنین از سایر ابزارهای غربالگری اوتیسم، مانند چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT) استفاده خواهند کرد.
چک لیست یک ابزار غربالگری به روز است که والدین آن را پر می کنند. این کمک می کند تا احتمال ابتلای کودک به اوتیسم کم، متوسط یا زیاد باشد. آزمون رایگان و شامل 20 سوال می باشد. اگر آزمایش نشان دهد که فرزند شما شانس بالایی برای ابتلا به ASD دارد، ارزیابی تشخیصی جامع تری دریافت خواهد کرد. اگر فرزند شما شانس متوسطی دارد، ممکن است برای کمک به طبقه بندی قطعی نتایج، سؤالات بعدی لازم باشد.
قدم بعدی در تشخیص اوتیسم معاینه کامل فیزیکی و عصبی است. این ممکن است شامل تیمی از متخصصان باشد. متخصصان ممکن است شامل موارد زیر باشند:
ارزیابی ممکن است شامل ابزارهای غربالگری نیز باشد. ابزارهای مختلف غربالگری رشدی وجود دارد. هیچ ابزار واحدی نمی تواند اوتیسم را تشخیص دهد. بلکه ترکیبی از ابزارهای متعدد برای تشخیص اوتیسم ضروری است.
چند نمونه از ابزارهای غربالگری عبارتند از:
اگرچه اوتیسم به عنوان یک بیماری ژنتیکی شناخته شده است، آزمایش های ژنتیکی نمی توانند اوتیسم را تشخیص دهند. ژن ها و عوامل محیطی زیادی وجود دارند که می توانند در ایجاد ASD نقش داشته باشند.
برخی از آزمایشگاه‌ها می‌توانند برخی از نشانگرهای زیستی را که گمان می‌رود شاخص‌های ASD هستند، آزمایش کنند. آنها به دنبال متداول ترین عوامل ژنتیکی شناخته شده می گردند، اگرچه افراد نسبتا کمی نتایج مفیدی را پیدا خواهند کرد.
ASD رایج است و نباید دلیلی برای هشدار باشد. افراد اوتیستیک می توانند رشد کنند و جوامعی را برای حمایت و تجربه مشترک پیدا کنند.
اما تشخیص زودهنگام و دقیق ASD مهم است تا به یک فرد اوتیستیک اجازه دهد تا خود و نیازهای خود را درک کند و دیگران (والدین، معلمان و غیره) رفتارهای او و نحوه پاسخگویی به آنها را درک کنند.
